گرانیت معدنی ، سنگ آذرین نفوذی با دانه درشت یا متوسط که غنی از کوارتز و فلدسپات است. این سنگ متداول ترین سنگ پلوتونیک پوسته زمین است که از سرد شدن ماگما (مذاب سیلیکات) در عمق تشکیل می شود.
گرانیت معدنی که در فرایند برش به سنگ اسلب تبدیل شده است
به دلیل استفاده از آن به عنوان سنگ فرش و به عنوان سنگ ساختمانی، استخراج سنگ گرانیت، زمانی یک فعالیت صنعتی عمده بود. با این حال، به جز سنگ قبرها که تقاضای مستمری برای آنها وجود دارد،تولید فعلی سنگ های گراینت علاوه بر موارد گذشته برای سنگ فرش راه ها و روکش دیواره ها و نماهای ساختمان های بزرگ و صنعتی نیز اضافه شده است
مواد تشکیل دهند گرانیت معدنی
گرانیت معدنی ممکن است در دایک ها یا آستانه ها (جسم های جدولی که در شکاف ها تزریق می شود و بین سنگ های دیگر قرار می گیرد) وجود داشته باشد، اما مشخصه تر، توده های نامنظم با اندازه های بسیار متغیر را تشکیل می دهد که از کمتر از هشت کیلومتر (پنج مایل) در حداکثر ابعاد تا توده های بزرگتر (باتولیت ها) متغیر است. ) که غالباً صدها یا هزاران کیلومتر مربع مساحت دارند.
ماده اصلی تشکیل دهنده گرانیت فلدسپات است. هر دو نوع فلدسپات پلاژیوکلاز و فلدسپات قلیایی معمولاً در آن فراوان هستند و فراوانی نسبی آنها مبنای طبقه بندی گرانیت را فراهم کرده است.
گرانیت معدنی که پلاژیوکلاز در آنها بسیار بیشتر از فلدسپات قلیایی است، در مناطق وسیعی از غرب ایالات متحده رایج هستند و گمان می‌رود که مشخصه مجموعه بزرگ باتولیت‌هایی باشند که از آلاسکا و بریتیش کلمبیا به سمت جنوب از آیداهو و کالیفرنیا تا مکزیک کشیده شده‌اند. گرانیت معدنی با مقدار زیادی فلدسپات قلیایی بیش از پلاژیوکلاز از نیوانگلند شناخته شده اند.
آنها در اجسام کوچکتر در مکان های متعددی در سنگ های پالئوژن و نئوژن بریتانیا و در منطقه اسلو نروژ رخ می دهند، اما گسترده ترین توسعه آنها در شمال نیجریه است.
سنگ های حاوی کمتر از 20 درصد کوارتز تقریباً هرگز گرانیت نامیده نمی شوند و سنگ هایی که حاوی بیش از 20 درصد (حجمی) مواد معدنی تیره یا فرومگنزی هستند نیز به ندرت گرانیت نامیده می شوند.
مواد معدنی ضروری جزئی گرانیت معدنی ممکن است شامل مسکویت، بیوتیت، آمفیبول یا پیروکسن باشد. بیوتیت ممکن است در هر نوع گرانیتی وجود داشته باشد و معمولاً وجود دارد، اگرچه گاهی اوقات در مقادیر بسیار کم. سدیک-آمفیبول ها و پیروکسن ها (ریبکیت، آرفودسونیت، آئگیرین) از ویژگی های گرانیت های قلیایی هستند.
اگر هیچ یک از فلدسپات ها زیاد نباشد، نه آمفیبول و نه پیروکسن احتمالاً جزء ضروری نیستند. سایر مواد معدنی معمولاً یا بیوتیت یا مسکویت یا هر دو خواهند بود.
دو منطقه منبع اصلی برای تولید گرانیت معدنی مذاب وجود دارد: سنگ های آذرین و رسوبی (سنگ های منبع). اینها منجر به گرانیتوئیدهای نوع I، مشتق شده از پروتولیت های آذرین و حاوی مقادیر متوسط Al2O3 و مقادیر زیاد Na2O، و گرانیتوئیدهای نوع S، مشتق شده از پروتولیت های رسوبی و حاوی مقادیر زیاد Al2O3 و مقادیر نسبتاً کم Na2O می شوند. آمفیبول و پیروکسن در گرانیتوئیدهای نوع I رایج تر هستند، در حالی که گرانیتوئیدهای نوع S ممکن است دارای گارنت، کوردیریت و سیلیمانیت باشند. هر دو نوع گرانیتوئید ممکن است حاوی بیوتیت و مسکویت نیز باشند.
منبع : بریتانیکا